De discussie of België en/of Vlaanderen de coronacrisis goed heeft aangepakt is volop aan de gang. De zorgsector kijkt echter al verder en wil dat de crisis een hefboom wordt om betere werkomstandigheden te onderhandelen. Maar wat betekent dat ? Meer verdienen, meer handen aan het bed, meer respect, meer … ?

Wat zeker is, is dat de zorgsector kraakt in zijn voegen en dat is niet recent. In een bericht van Voka (09/03/2020 en dus net vóór de crisis) stond al te lezen: voor elke werkzoekende verpleegkundige staan 3 banen te wachten en voor hoofdverpleegkundigen is het nog erger. DE vraag is dan natuurlijk: hoe komt dat?

Hoe komt het dat er te weinig studenten kiezen voor de richting verpleegkunde? Hoe komt het dat er in België 20.000 mensen zijn met een diploma verpleegkunde, die momenteel niets in de zorg doen ?
Het zou te eenvoudig zijn om dit enkel toe te wijzen aan de (te lage) verloning. Er is meer aan de hand.

We moeten durven de vraag stellen welk beeld de maatschappij heeft over ‘werken in de zorg’. Kwam het applaus er omwille van de onmenselijke inzet van zorgverleners, gesterkt door de beelden en communicatie hieromtrent? Indien ja, is dit het beeld dat er zal voor zorgen dat er morgen meer mensen kiezen voor de zorg?